Көңіл айту

   Қамыстың басында шөп шауып жүргенбіз. Пішеншілер қосында үш
ер адам. Түске таман ферма меңгерушісі Шәкер аға келді. Өңі өрт сөндіргендей қап-қара
болып түтігіп кетіпті.

- Ахметжанның баласы қайтыс болыпты.

- Не дейді, оныншы класта оқитын Мұқаны ма?

-  Иә.

Жүрегіміз суылдап қоя берді. Мұқан біртоға, жуас бала-тұғын.
Бізден ересек. Ауыл балалары футбол ойнағанда, Мұқандай футболшы табыла
бермейтін. Сол Мұқан...

Сенгіміз келмейді. Үлкендер жағы жинала бастады. Біз болсақ,
үрпиісіп тұрмыз.

- Сендер неғып тұрсыңдар?- деді Шәкер аға зекіп.-

Бір-бір  атқа   мініп  
алып,   бізбен   бірге  
жүріңдер,   азамат емеспісіңдер!

Он  бес  шақырым 
жердегі  ауылдың  шетіне 
іліккенде, ферма меңгерушісі ат тізгінін тартып, кейіндеп келе жатқан бізді
күтіп алды.

- Қыршын кеткен жас қой. Қазір ат қойып, айғайлап барамыз.
Топырақты өлімнің де өзіндік салт-дәстүрі бар. Ал, кәне, жүрек тоқтатып,
буындарыңды бекітіңдер.

Үлкендер аттарын тебініп алға түсті.

- Ой, бауыре-ем!

- Ой, құлыне-ем!

Қаралы ауыл күңіреніп кетті. Тұяқ дүбірі, жүрек дүрсілі...
«Мұқан! Мұқан!»-деп өксігендей. Арсыз ажалдың қанды шеңгеліне кеткен жас ғұмырды
жоқтаған тірілердің көз жасының ішінен аспан мен жер, тау мен дала, үйлер мен
адамдар басқаша, мүлдем басқаша болып көрінеді екен!..