Есесіз нәрсе жоқ,тегі

    Шөптерге мөлдір шық тұнып,

Сүмбіле сырын ұқты
жұрт...

Шашылған сәтте ақ моншақ,

Өрмелеп шыңға шықты бұлт!

Жатпады ол Жерден хал сұрап,

Қаһарға мінді қамшыны ап!..

Сілтеген кезде...

Өзінің -

Көз жасы кетті тамшылап...

Айналды арты жаңбырға,

Ойласаң, бір гәп бар мұнда!

Көңілді қалдыр, қалдырма,

Өкпелеу бекер тағдырға!..

Айналды жаңбыр несерге,

Жаумаса бұлт - көшер ме?!

Жер-Ана жонын төсер ме? -

Жауыздық тілеп - осы елге!

Айналды нөсер - тасқынға,

Тасқынға Жерді бастырма?!

Жан бітіп еді тас-құмға,

Жер үйлер қалды астында!..

Сел жүріп, естен тандырды,

Босқан жұрт таңға қаңғырды.

Ендеше: "Жаусын!"...

"Жаусын!" - деп,

Тілейміз неге жаңбырды!?

Оғаш па жаңбыр тілеген?

Ыстыққа күйіп, жүдеген, -

Адамдар...

Жауын астында...

Риздық барын біле ме?!

Білмесе, көрсін жол шығып,

(Өсіп тұр жолда - он шыбық!)

Толассыз жаңбыр - береке!..

Тоқтамай жауса - молшылық!

Егін де шығар жайқалып,

Әйтседе, бірақ байқа, жұрт!

Табиғат кейде бергенін, -

Алады кері қайтарып!..

Болғанша оған - өкпелі,

Тәңірге табын Көктегі.

Өмірде бәрі - өлшеулі,

Есесіз нәрсе жоқ, тегі?!