ВЕРНУТЬСЯ

Ілияс Омаров

      Қанша мадақ, асыл сөз, алтын өлең 
Айтар едім ақындық салтыменен.
Айтар едім
шабытты шарқ ұрумен,
Кеудемдегі найзағай жарқылымен.
Қорқам бірақ, қор қылып алам ба деп,
Жеткізе алмай
босқа әлек болам ба деп,
Сонау биік
қызметін Ілекеңнің
Халқына деп,
атқарған қоғамға деп.
Кең жаратқан тәңірім даласындай,
Көңілі мол көл-дария
шарасындай,
Бір көргенде
бауырына басушы еді-ау
Үлкенсімей немесе
баласындай.
Бір көргенде шұғыласын
жайып саған,
Сала берген
ақылың, байып санаң,
Сәлемі үшін
атыңды түсіп беруге,
О, дариға, сол
еді лайықты адам!
Қашан, қайда болмасын жолы жарық,
Тараушы еді алдынан толы халық.
Бақытты боп
шығатын талай қазақ
Есендесіп бір
кетсе қолын алып.
Қиын заман байлады қолын әттең,
Іс істетпей
ақылы, ойына тең,
Адам еді жоғыңды
бар қылатын,
Шебер еді жартыны
бүтін еткен.
Мына күнде керек-ақ адам еді,
Ел тұрғанда
жыртылып жаға-жеңі,
Жалғыз өзі -
асқар тау, панаң еді,
Арқаң еді
сүйенсең, ағаң еді.
Адамдарды азбаған сондай алтын,
Сағынғанның айыбы
жоқ қой, халқым!
Өзі түгіл,
сөйлеген даусынан да
Лебі есетін
даланың қоңыр салқын.
Орыс, қытай, ағылшын, неміс, түрік
Заманында
сыйлаған тегіс тұрып,
"Қазақ екен
мынау да!" деген бәрі,
"Құдай
асықпай жаратқан келістіріп!"
Адам аз ба кісіге
мәз аты жоқ,
Жақсылықсыз,
жағымсыз әдеті көп.
Ілекеңдей
жайсаңдар келіп кетпесе,
Дүниені дүние деп
қажеті жоқ!
Заман заңы -
жылдардан жыл өседі,
Зулай-зулай ұлғаяр
күн есебі,
Сенемін мен,
Ілияс Омаровтың
Рухы да қазақ
үшін күреседі!
27 қараша, 1992

Автор: 

  • 101 просмотр