Талайлардың заты да өлдi, аты өлiп,
Бiз де сонау заманаға жат едiк.
Ғасырлардың бетi толған адасу,
Қай әрпiңдi түзетейiн, қателiк?
Кеткен аз ба бiрi-бiрiмен қауыша алмай,
Ендi өзi-өзiн түгендеуде бар шалғай.
Ұлы Қытай қорғаны отыр миы ашып,
өз кiрпiшiн өзi санап тауыса алмай.
Мұң да бiттi көңiлiңдi жайлайтын.
Асығыстық - ендi мида қайнайтын.
Дауылдар да ендi ойланып қалғандай,
Мұхиттарды шашып-төгiп ойнайтын.
Шашып-төккен тiрлiктi кiм құрайды,
Уақыт, шiркiн,босқа өткен сыңайлы.
Жапырақта жалғыз тамшы дiрiлдеп,
-Мен де мұхит болғанмын, - деп жылайды.
Талайлардың сандығында жатты бақ,
Талайлар жүр өзiн өзi шақ құрап.
Құйындар жүр өз тарихын бiлмейтiн,
-Кiм бiлед? - деп көрiнгенге шапқылап.
Тұрды кейде ертеңiмнен шошып ой,
Тарих деген - iз кескеннiң досы ғой.
-Мен кiммiн? - деп бiз ешкiмге бармаймыз,
бiздiң ұлы бақытымыз -осы ғой.
Оқпен атып, шапқанда да насырға,
Бой бермеген жылдарға да, ғасырға.
Кiм болғаның, кiм екенiң жазылған,
Күлтегiннiң ғажайып көк тасында.
Өсем десең - өткен шаққа ие бол,
Келешектiң сынбас, асыл
сүйегi ол.
Өткен шаққа оқ
атқызба,себебi,
Болашаққа барып тиедi ол!
- 117 просмотров