Туған ауылда

    Осы ауылдың бір кезде өндірі едім,

Өткенді ойлап жан-жаққа телміремін.

Арманшыл ем, пәк едім, алғаш рет

Осы ауылда өлең боп мөлдіредім.

Түрлі-түрлі басымнан көшіп көктем,

Адамдық тағдырымды шешіп кеткен.

Жанашырлар ертерек мәңгі ұйқыға,

Анау қырға қоштаспай кешіп кеткен.

Бар қайғысын сол мұнды бөліп қырдың,

Қасқа жолмен көшеңе келіп кірдім.

Жүз жылдық сағыныштың сазыменен,

Туған ауыл, оралып келіп тұрмын.

Жапырағы желге ұшқан күз не дейді,

He ой салар мына елең сізге мейлі.

Елегізіп әлдене күтетұғын,

Бұл ауылда мені ешкім іздемейді.

Тоғай мынау ойнаған баяғыда,

Анам қайта құшағын жаяды ма.

Жаутаң қағып топ бала қарай берді-ау,

Бейтаныс жолаушыны аяды ма?

Алла білер қаншаға шабарымды,

Алдан қандай жақсылық табарымды.

Туған ауыл, өзіңнен ұзап барам,

Жасаураған жасырып жанарымды.

Қол бұлғап қалды артымда

бозбала кездің аспаны,

Алыстап кетті-ау ақырын махаббат дәурен дастаны.

Көзден кетсең де, көңілден кетпей бір қойдың, қайтейін,

Алматы жақта кездескен бала қыз он бес жастағы.

Үзілмей тұрған үміттің

сәулесі суда ойнаған,

Қаратау қарт пен айбынды Алатау болып ойланам.

Досым деп білем сендерді өткен-кеткенге қарамай,

Жердегі барлық адамдар адалдықтарын жоймаған.

Төредей ойлар төбеден

туған бір жаңа айға ұқсап,

Өткен түн кетті көңілге бал дәурен шақтай қайғы caп.

Жалғанның жалған екенін білетін досым аңқылдап,

Кездескен сәтте сызданбай, бір жүрген кездей

жай құшақ.

Қайғысын жүрмін көтеріп

осынау сырлы ғаламның,

Бір сәуле көрдім көзінен өзімнен туған баламның.

Жүрегім қан боп жылады-ай,

қымбаттым еді жалғанда,

Үлгілідегі* қалқиған бейіті ғазиз анамның.

Төбемнен өтті түстікке тізіліп қанша тырналар,

Жабықсаң жалғыз, бауырым, жылқышы

аққан қырға бар.

Есінде қалмай ешкімнің елес боп кетсем бір күні,

Есіңе ал мені, жағаңда асыр caп өскен жылғалар.

Перзенті едім мен-дағы

сағымы жүзген даламның,

Тырнама бетін, бауырым, сыздап бір тұрған жарамның.

Есінде қалсам, қалам мен, қызғалдак өскен Күреңбел,

Құдіретімен жыр жазған қағаз бен мынау қаламның

Есірік жылдар серік боп

ешкідей жалтақ ептіге,

Жанарым талды-ау кеткен мен өткендер жаққа көз тіге.

Түтіп жегелі тұрғанға тентек ұлыңды өзіңнің,

Текті жер, текті топырақ, бермессің түбі тепкіге.

Өзін де өскен еліктен сырларын бүккен ормандар,

Мен құсап әбден сағынып,

бәріне шыдап болғандар.

Біздің ғұмыр бұл сарғайған желге ұшар сары жапырақ,

Жапырақтарыңды соғатын

қарадауылдан қорғаңдар...