Қазақи әңгіме

       Мен кеше «халық жауының» баласы едім,

Бетегеден биік, жусаннан
аласа едім.

Өкпелесе, біздейлер өкпелесін,

Сталинге не өкпең бар, аға, сенің.

Біздей де ғаріп аз ба екен,

Өкпе де ме екен, наз ба екен?

«Беломорканалды» сен шектің,

Беломор каналды қазды әкем.

Түтін де ме екен, өрт пе екен,

Біздейлер әлде жоқ па екен?

Айналып сахна, орындар

Ауысып қалай кетті екен?

Өкініш пе екен, кек пе екен,

Біздейлер әлде көп пе екен?

Тісіңді
басып сен жүрдің,

Tic жармай саған өтті әкем.

Tic жармай өтті неліктен,

Ойланам бүгін келіп мен.

Ол үшін өлік едің ғой,

Кек алып қайтсін өліктен.

Заманның желі өкпек-ті,

Көмусіз қалды көп текті.

«Халықтың жауы» - сары шал

«Халық аман болсын» деп кетті.

Ғаріп пен ғасыр
бағына,

Сірескен көк мұз
жарыла,

Айналып уақыт сахнасы,

Ауысты орындар тағы да.

Қайтеміз наз деп, өкпе деп,

Өкпеден, аға, жоқ көмек.

Сахнадан түсіп барасың,

Жолықсам деп ем бетпе-бет.

Жас ұрпақ мынау - жаңа әлем,

Жалқы емес екем, аға, мен.

Ұзайсың
үнсіз сахнадан,

Ұзайды
үнсіз қара мең.

Көкіректерді от қарып,

Тұрамыз
біздер топтанып.

Қайтамыз сосын баяғы

Сахна жақты бетке алып.