Неткен дауыс?!

   Неткен
дауыс?!

Зарлы
еді үні қандай?

Ай
қосылып өксіді аспандағы.

Кеудеден
мұң әлдекім сылығандай,

тастан
ғана жүрексіз жас тамбады.

Ол
жылады... Жылатты бар ауылды.

Ашық
күнде аңдаусыз жай ұрғаны-ай!

Ажал-мерген
дәл ұстап қарауылды,

адал
жанды тәнінен айырғаны-ай!..

Ол
жылады... Жылатты бұ халықты.

Пенделерді
жылатты тірліктегі.

Үні
қанша бұзғанмен «бұғалықты»,

бұза алмады қойылған бір нүктені.

Ол
жылады... Сең көшті жүректерде.

Дауыс
жетті қара шың - қамалдарға.

Жалап
өтті бойымды бір от-перде...

Жаратқанның
ісіне амал бар ма?!

Амал
бар ма?!

«Қарқ» етті бір көктегі жаман қарға...

қараша, 1968 жыл.