Жеті қазына

       Бұл
тізімде о басында

Әйел тұрды ел есінде.

Сол алғашқы Жобасында

Мін жоқ еді-ау, көресің бе?

Бұзды
кейін оңбағандар,

Дауысқа caп, қысып көпті.

Әйел халқын қолдағандар

Ақын болып, ішіп кетті.

Хақ тізімді жыртыпты олар,

Бүлік салды шал қағынған.

Ит бар, құс бар, мылтық та бар,

Өй, айналдым талғамыңнан.

Бір-ақ дауыс, заты, біреу

Салды-ау деймін артық шарды.

Ауру еді ол ақылы кем,

He манағы тантық шал-ды.

Содан бері ауыш көрсе,

Қан жылайды жұрттың көңілі.

Біздің шалдар дауыс
берсе,

Heгe қорқам - ұқтың ба енді.

Ғадет қой бұл
қанға сіңген,

Арласам да көптің арын.

Тізім көрсем, Алла, ішімнен

Біреу кем-ау деп тұрамын.

Неше батыр, шешен, ер де

Қашты аулаққа, ара тұрмай,

Әйел-қазына десе егер де,

Сақау болып қалатындай.

Күтеді әлем назын әман,

Дүние назбен толар байып.

Биік нең бар қазынадан,

Болса әйел оған лайық.

Оған лайық шың ба мықты,

Төмен тіпті қай тағың да.

Білем ғой мен бұл халықты,

Мен білмесем, айтамын ба.

Ал доғардым, күлме, құрбым,

Салдым шідер сөзге міне.

Бәрін айтсам білгенімнің,

Жақтырмайды өздері де.

Көштім алға, көштім кері,

Керуенімді тартып керім.

...Білетінім - ес кіргелі

Бір қазынам артық менің.