Қысқы таң

         Өршелене ұйытқыған
өтті бүлік,

Жатыр дала манаурап, көк тынығып.

Ай нұрына
шомылған қарашаш түн

Тас үңгірдің қойнына кетті кіріп.

Адымдаймын дем ысып, денем жылып,

Басын ала қашады өлең-күлік.

Күнге қарай созылған күдер жолда

Кең дүниеге тамсанып келем жүріп.

Сірессе де сіреу қар күтірлеп бір,

Тұл
боранға не үшін түтілмек бұл?

Тебінгідей аспанда тегене-күн

Аппақ нұрға,
дариға-ай, шүпілдеп тұр.

Түнек түнмен қоштасып жыры біткен,

Құба
таңнан көз алмай құнығып мен,

Күнге төсеп келемін маңдайымды,

«Ұласса
деп жылылық ұлылықпен».