Жүдеп жүрген кезі еді ойлап елді

Жүдеп жүрген кезі
еді ойлап елді,

Шоқан бірде ауылға тойға келді.

Сары қымыз, саф
ауа, бағлан еті,

Темекі мен шарапты қоймақ енді.

Күмбір-күмбір, күмбір су, күлгін алап,

Күлгін бояу көшеді қырды қамап.

Туған ауыл, туған
тіл, тума-бауыр...

Ауру жүрек шым етті, тұрды
қонақ...

Қапелімде айрылып сабырынан,

Қыз қадалды боз үйдің жабығынан.

Қара бала, қара
шал, қара кемпір -

Әрі таныс, әрі жат
бәрі бұған.

- Бәріңді де сүйем
мен, - деді кенет,

Күлді кемпір:

- Төрем-ау, мені
ме? - деп.

Тұнық
кезін іздеді ол тұма кешіп,

Құлын
кезін іздеді ол желіге кеп.

Тау жаңғыртып дауысы құлан ащы,

Қайран Шоқан құшақтап
тұл ағашты:

- Сол күнімді
қайтар, - деп айғай салды,

- Алғам жоқ, - деп
асаба тұра қашты.

Алғам жоқ деп ол қашсын тұра келе,

Гуледі сөз ауылдан шыға бере:

- Атақты ұлы осы ма атекемнің,

Шоң деуші еді,

Жынды ғой мына неме!!!

Сыпсың, сыпсың, сыпсың
сөз ел арасы,

Төрде жатып ойланды төре басы.

- Мырзам, ұят
болды ғой, - деді жеңге,

- Қала адамды бұзады, - деді ағасы.

Пәуескенің соңынан жүгіріскен

Ел-жұртына
қарамай, тынып іштен,

Ертесіне калаға қайтып кетті,

Дала жатты миықтан күліп үстем...