Баяғыда, бағзы заманда

        Баяғыда, бағзы заманда:

Өткені ме бұл
жаздың,

Жегі құрт боп жеп мені,

Халқыма арнап жыр жаздым,

Халқым керек етпеді.

Әй, обал-ай,

обал-ай,

Ал, ендеше, өсекке ер.

Отқа айдаса көкорай,

Боққа қашқан есектер.

Иіріп кеп соққаның

Жауың емес,

маңайың,

Қолыңдағы шоқпарың

Кімдікі өзі, ағайын?

Бар осындай ел менде,

Жарлы ма,

жоқ зарлы ма -

Жалтақтыққа келгенде,

Жан салмайды алдына.

Бөлшек те өзі,

бүтін де,

Айтам қайсы құқайын.

Дейді: «Көпке түкірме»,

Түкірігім жұтайын.

Ұйықтай
алмай түнімен,

Қуырыламын табада.

Ұлт
дегенің,

шынымен,

Үш-төрт кісі ғана ма? -

деп өткен бақытсыз ақындар болған...