Жапырақ-ой, қайда қашып барасың?
Сабыр!
Сабыр!
Бір
бұрылып қарашы.
Қалай
ғана жақын еді, апыр-ай,
көктем
менен қыркүйектің арасы.
Көкек...
Мамыр...
Шілде...
Тамыз
кеше еді.
Енді
міне, күздің желі еседі.
Қазан
ұрып, қаңырап тұр қоңыр
бақ,
сүреңсіздік
басқандайын көшені.
Мұң оранған кеудем менің көшеді,
/қуанғаным,
күлгенім де кеше еді/.
Жарсыз...
Доссыз...
Мына
Алматы үрейлі,
таныстар
аз - сақалындай көсенің.
Жалғыз
келем... Жанды қайтып тербейін?
Өзің
жоқсың. Көңіл - жетім, шер - бойым.
«Жаным» деген бір үн шіркін жетпей тұр.
Түн
қараңғы... Жатақхана көрдейін.
Кеше
ғана тәрізді еді құсым - ән.
Кім
тістеді жүрегімнің ұшынан?
Жапырақ-ой!
Сәл аялдап, бұрылшы,
жастық
шақтың өтіп барам тұсынан...
қазан,
1970 жыл.
- 89 просмотров